zmniejsza owłosienie ad 5

Względną skuteczność ondansetronu i metoklopramidu w kontrolowaniu wymiotów podczas pierwszego i drugiego okresu leczenia u 76 pacjentów, którzy ukończyli oba, przedstawiono na rycinie 2. Wśród 92 pacjentów, którzy mogliby zostać uwzględnieni w analizie pierwszego okresu, całkowite lub prawie całkowite pełną odpowiedź uzyskano w 31 z 47 traktowań (66 procent) z ondansetronem i 21 z 45 (47 procent) z metoklopramidem (chi-kwadrat = 3,44 z df, P = 0,064). Stąd istniały dowody korzyści z zastosowania ondansetronu w analizie pierwszego okresu, mimo że różnica między leczeniem przeciwwymiotnym nie była statystycznie istotna. Nie było różnicy między ondansetronem a metoklopramidem w częstości występowania lub nasilenia opóźnionych wymiotów (w dniach od 2 do 7). Spośród 76 pacjentów, których można było ocenić w ciągu pierwszych 24 godzin, 10 podawanych ondansetronowi i 13 otrzymujących metoklopramid nie zakończyło się pomyślnie po tym okresie obserwacji po wstępnym leczeniu. Wymioty zgłaszało 40 z 66 pacjentów (61 procent), którzy otrzymywali ondansetron w ciągu pierwszych 24 godzin, w porównaniu z 36 z 63 (57 procent), którzy otrzymali metoklopramid. Podobnie, umiarkowane lub ciężkie nudności zgłaszało 39 z 66 pacjentów (59 procent) otrzymujących ondansetron i 31 z 63 (49 procent) otrzymujących metoklopramid.
Preferencje leczenia
Tabela 3. Tabela 3. Preferencje pacjentów stosujących środki przeciwwymiotne, według kolejności leczenia przeciwwymiotnego. Rozkład preferencji pacjentów w stosunku do sekwencji krzyżowania pokazano w Tabeli 3. Czterdzieści dwa spośród 76 pacjentów (55 procent) preferowało ondansetron, w porównaniu z 20 z 76 (26 procent), którzy stwierdzili preferencje dla metoklopramidu; różnica była statystycznie istotna (chi-kwadrat = 7,51 przy df, P = 0,006). Czternastu pacjentów (18 procent) nie wyraziło żadnych preferencji. Istnieją pewne dowody wskazujące na preferencje dla leku podawanego podczas pierwszego okresu leczenia (chi-kwadrat = 3,7 z df, P = 0,054).
Tolerancja leczenia
Tabela 4. Tabela 4. Skutki uboczne Ondansetronu i Metoklopramidu. Działania niepożądane uważane za związane z leczeniem przeciwwymiotnym przedstawiono w Tabeli 4. Ból głowy był najczęstszym zdarzeniem podczas obu terapii; albo ustąpił spontanicznie, albo był leczony acetaminofenem. U 3 pacjentów leczonych metoklopramidem obserwowano ostre reakcje dystoniczne, objawiające się klinicznie przez uogólnione drżenie, ciężką dyskinezję twarzy, pocenie się i podwójne widzenie, a także wymagające leczenia, ale w żadnym przypadku nie stosowano ondansetronu. Sedacja wystąpiła podczas 12 terapii metoklopramidem (oznaczone jako 6, umiarkowane u 3 i łagodne u 3) oraz podczas 5 terapii ondansetronem (oznaczone jako 1, umiarkowane u i łagodne u 3).
U ondansetronu i metoklopramidu obserwowano przemijające zwiększenie stężeń aminotransferaz i bilirubiny; nie było to związane z żadnymi klinicznymi objawami lub objawami. Zwiększenie aktywności aminotransferaz było dwu- lub trzykrotnie wyższe od górnej granicy normy i zwykle występowało 24 godziny po leczeniu przeciwwymiotnym; wartości powróciły do normalnego zakresu tydzień później.
Dyskusja
Mechanizmy wymiotów wywołanych chemioterapią nie zostały w pełni wyjaśnione, 15, 16, ale serotonina (5-hytryptamina) postulowana jest jako neuroprzekaźnik w wyniku wymiotów
[więcej w: krocząc wśród cieni chomikuj, koramed plewiska, cykl rozwojowy tasiemca nieuzbrojonego ]